- هیچگاه از پنجرۀ خانه ام
به منظره ای خیره نشدم
که در پشت آن فکرِ "دیگر این منظره را نخواهم دید" خفته باشد ... .
دبی جولای 2008
تک درخت عناب ، پشت بام و آنتن و دیش و کولر و غروب و کلاغ ، کاج های کهنسال و انبوه پیچک های در هم تنیده ، چار دیواری نورگیر و رخت های همسایه ، بیابان و خاک و دکل های برق ، و دوباره چار دیواری نورگیر و رخت های همسایه ، اینبار قدری بزرگتر .
این ها مناظر پنجرۀ خانه ام بوده ، از زمانی که خانه ام ، معنی خانۀ من میداده . اما هیچوقت ، هیچوقت آن سوی پنجره برایم مهم نبوده ، وقتی که اینسو عزیزترین عزیزانم ، همسرم و دخترم در کنارم بوده اند .
اینکه پنجره به باغ باز میشده یا به بیابان ، این که به سوی روزگار مردمان هم زبانم بوده یا همسایه های زبان نفهم ، اینکه از پنجره آفتاب به درون می خزیده یا بوی نامطبوع غذاهای نامطلوب اقوام غریبه ، اصلا و ابدا اهمیتی نداشته . باغ من ، آفتاب من ، درون خانه بوده .
و همین برای تمام روزگار زنده بودنم ، کفایت می کند ... .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر