نا تمام از پست قبل

اول پست قبلی که نوشتم این متن بالای هجده ساله ، یکی دو نفر آدم عاقل کامل بالغ ( تو این روزگار همین یکی دو نفر هم که واجد هرچهار تا شرط باشن به سختی پیدا میشه – فراموش نکنین آدم بودن هم جزو شرایط به حساب میاد !) گفتن ما که با خوندن این پست هیچ احساس بالای هیجده سالی بهمون دست نداد ! سرکاری بود ؟ . از شما چه پنهون چند تا بچه زیر هیجده سال هم اومدن گفتن : برو عمو کونتو بشور! با این چیزشعرای  تو فلان ماچه خرم تر نمیشه !!! ... گفتم : جان ؟!؟!؟ ... ببخشید شما چن سالتونه اونوقت که اینقدر با کمالات هستین ؟ یکی گفت شونزده ، اون یکی گفت چارده یه جقله ای هم اون وسط بود گفت : هشت !!! ... گفتم توله سگ تو دیگه چرا ؟! گفت : امان اژ رفیق بد ، البته ژغال خوبم بی تاشیر نبوده !!! . فهمیدم بابا ماشالله من چه خوب پاستوریزه موندم هنوز! فکر کنم مواد نگهدارنده مجاز خونم خارجی بوده ! . بعد ببین یه سری دوست دارم اینجا که بینشون بی تربیته و خلاف سنگینه منم ! فکر کن اونا دیگه چقد اصغرلیزه همو منیژه ان ! یکی یه قواره از چارراه شیر پاستوریزه پشت قباله شونه . الان که به دوستای حال حاضر و دوستای قدیمی فکر می کنم می بینم درسته که ما تا حالا حتی کلماتی در حد پدر سوخته یا بی شعور از آقای الف میم.الف (صداش می کنیم : جیم.آی کلادار.میم.عین.الف.میم.خ.الف) نشنیدیم ، ولی میم.شین هم که از دوستای قدیمیه و اگه میچلوندیش یه کاسه شیره ناب ازش می چکید ، دوست خوبی بود . دوستای قدیم ، دوستای جدید ، همه شون آدمای خوبین . همه خوبن ، همه آدمن . این از همه چیز مهم تره ... .

از موضوعات ناتمام پست قبل ، دیگه جونم براتون بگه که از دست آقای Elmer به سلامت گریختم ، امروز ظهر بردمشون رستوران آبشار چلوکباب کوفت فرمودن دو لپی ، و اضافه کردن گور پدر تحریم محریم -    Prohibition Mrohibition- باید هر جوری هست یه نمایندگی تو ایران داشته باشیم ، غذاهاتون خیلی خوشمزه است . بعد از ناهار هم گویا فهمیدن گورشونو طرفای ابوظبی گم کردن ، رفتن پیداش کنن ... آخیش !!!

ما یک افاضاتی هم در باب اندام خط کش طور خانومای چینی در پست قبلی فرمودیم ، گویا به مذاق خالق دو عالم خوش نیومد . فوری تلافیشو سرمون درآورد . داستانش اینجوری شد که در یک مرکز خریدی به اسم سیتی سنتر داشتیم به حالت هروله سعی بین پله برقی و موال می نمودیم که چشمتون روز بد که نبینه هیچی ، ایشالله فقط چیزای خوب خوب ببینه ، عین همین که ما دیدیم ! ... یه خانوم چینی خوشششگل اون وسظ وایساده بود ، هیکل میکل آنژ تراش ، لباس از اونا که بالاش یه کم پایین تر از خط وسط ، پایینش یه کم بالا تر از حد وسط ، برآمدیگیهای پیشین و پسینش اگه پروتز سیلیکون بوده که دست جراحش درد نکنه شاهکار کرده بود ، اگرم کار خدا بوده که ما غلط کردیم تو پست قبلی زر زیادی زدیم گفتیم عقب جلوی خانومای چینی راست تیغه شاقوله ! . اینکه چرا همچین موجودی به جای اینکه تو هالیوود باشه وسط سیتی سنتر بود بماند ، هیشکی جلو پاشو نگا نمی کرد !، مرد و زن و بچه مبهوت طرف بودن ، همه همینجوری به هم تنه می زدن و تا حد ممکن قدمشونو کند می کردن و دور و بر یارو می چرخیدن . ازش رد میشدن و بعد با قیافه ای که انگار آها ! یادم رفت نمک بخرم ، بر می گشتن و یه دور دیگه این شاهکار خلقتو ورانداز می کردن . و بعد دوباره می گفتن حالا ولش کن نمک که داریم و باز می چرخیدن و یه بار دیگه سیر سیل می شدن . تو این هیر و ویر من در حالی که گردنم تا منتها علیه سمت راست چرخیده بود ، از راهروی اصلی وارد دردسشویی که سمت چپم بود شدم  و تا لحظه ای که کنج در اتوماتیک طرفو از دیدم پنهون کرد سرمو بر نگردوندم . رومو که برگردوندم خودمو تو آینه دستشویی دیدم . یه خانومی سمت راستم داشت تو آینه رژ می زد ، یه خانومی هم سمت چپم داشت چتریاشو با سر انگشتاش اینور اونور می داد . قبل از اینکه بتونم فکر کنم اِ این آقایون چقد شکل خانومان ، تو آینه یه خانومی از پشت سرم در حالی که دامنشو رو کمرش از چپ و راست بالا می کشید از توالت اومد بیرون و یه صدای نازک وَی مانندی از خودش درآورد و من پا گذاشتم به فرار ... یه در زود پیچیده بودم !!!  تو راهروی اصلی هرچند دسشویی مردونه سمت چپم بود دوباره رفتم به راست ، خانوم چینیه رو یه بار دیگه بر انداز کردم ، بعد گفتم ای بابا دسشویی که اون ور بود ، برگشتم دوباره نگاش کردم ، بعد یادم افتاد نمک نخریدم ، بعد دیدم ولش کن نمک داریم حالا ، و بالاخره در حالی که داشتم می ترکیدم گفتم : خدایا  گه خوردم دیروز راجع به بندگان چینی ات اونجوری نوشتم ! بذا بریم شاشمونو بکنیم !!!

و اما داستان کیوجینگ که تو پست قبل هنوز شروع نشده نیمه تموم موند ، وارد مراحل جدیدتری شد . امروز خیلی به این داستان فکر می کردم و همینجور ماجرا رو تو ذهنم پر و بال دادم . اینقدر که دیدم چه خوبه این یه داستان مجزا بشه و حیفه که قاطی پستای بی سر و ته من تلف بشه . اینه که تصمیم گرفتم این داستانو به صورت مجزا پیش ببرم . روش کار کنم و یه کار شسته رفته ازش در بیارم . سوژه خوبی به سرم زده و ماجرا فقط یه روال عشق و عاشقی نیست ، بحث خیلی خصلتای آدمیزادی دیگه در قالب داستان میاد وسط که گفتم ، حیفه سرهم بندی بشه . می نویسم ، کامل که شد فصل به فصل براتون میذارم اینجا . قول میدم !

یه نکته کوچولوی دیگه : این وبلاگ نو پاست . یعنی پا نداره ، اصلا دست هم نداره ! یه بچه قورباغه سیاه ریزه میزه است با یه دم فینگیلی که تو فسقله آبگیر ده دوازده تا خواننده وول می خوره تا یه روزی دست و پا درآره . واسه همین نویسنده اش سعی می کنه سبک های مختلفی رو امتحان کنه ببینه تو کدوم یکی استعدادش بیشتره . یه وقتایی طنز می نویسه ، یه وقتایی جدی . گاهی اوقات شعر و ترجمه ، گاه وقتی از روزمرگی ، بعضی وقتا هم یه کم بی تربیتی .خلاصه که داره تست میکنه . اگر احساس می کنین در برابر این وبلاگ شبیه یه موش کوچولوی آزمایشگاهی شدین ، خوب احساس قشنگیه !!! الان ملت همه تو خونشون همستر دارن کلی هم بهش می رسن . از آدم بودن با این هوار مثیبتِ آدم بودن ، که بهتره !!!!...

زحمت بکشین نظر بدین ، ایراد بگیرین و نکته های گفتنی رو حتما بگین . یکی گفت دیزاین و فرمت وبلاگت همچین چنگی به دل نمی زنه ، یخورده دستکاریش کردم ، فکر کنم خوندن مطالب هم راحت تر شده باشه . خلاصه اینکه خوندن حلال ، نظر ندادن حرام !!! لطف می کنین like فیس بوک رو کلیک می کنین ، اما انتظار لطف بیشتری ازتون دارم . منظورم از لطف ، به به و چه چه نیست ، می دونین که ؟ . هر نکته ای که به نظرتون رسید بگین .

ارادت بند ... تا بعد ...