آرامش

در دامنۀ تپه ای سرسبز نشسته ام

هوا سایه آفتابی است .

پیش چشمم دورترک ، منظرۀ خانه های روستایی

دورتر رشته کوهی بنفش وسبز

بعد آسمان

بعد ظهر است ، آبی است .

نسیم از میان شاخ و برگ درختان می گذرد

بی صدا ،

گاه گداری پرنده ای کوچک

پر می کشد و باز آرام

بر شاخه ای می نشیند .

هرچه هست ، تنها سکوت است و آرامش

تنها سکوت و آرامش

وقتی سر بر آغوشش می گذارم و چشم هایم را می بندم  و او

به آرامی نوازشم می کند ... .

کم پیش میاید البته ، هم رخصتش ، هم مرحمتش ،

ولی تنها اوست که می تواند مرا

پس از یک روز خشم آهن و ماشین و هواپیما

و دغدغۀ پول و قرض و وام و درصد سود

و آشفته دوندگی های معاش ،

چنین به آسایش و آرامش و سکوت

فرا خوانم کند .... .

دوستش دارم .... .