در ایام سفر به جزیرۀ پرت و متروکه و خالی از سکنه و مهجور و دور افتاده و کشف نشده و ثبت نشده در نقشۀ جغرافیای اینترنت دنیا ، یا دقیق تر آدرس بدم ایران ، تهران ، میدان آرژانتین ، خیابان الوند ، منزل مامانم اینا (میتونین نقاشیای قشنگتونم به همین آدرس بفرستین !) کلا بیست و پنج روزِ خالص از هر گونه دسترسی ، پا رسی یا وا رسی اینترنت محروم بودم . تو خونۀ مامان اینا همه معنی Enthusiastic رو میدونن ولی اگه بگی ADSL ممکنه فکر کنن راجب یه نوع جدید مواد روان گردان حرف می زنی . بگی وایرلس میگن دو روز رفته دبی افه خارجی میاد ! اصن بگو Dial up ، بگو سیم تلفن ، ... خیر ! نه که ندونن چیه و به چه درد میخوره ، کلا با موضوع حال نمی کنن .
حالا همۀ معاملات بازرگانی جهانی من که رو زمین مونده بود بمانَد ! وبلاگ بی صاب موندۀ خودمم بمانَد ! چارتا و نصفی وبلاگای خوندنی و دوست داشتنی هم که سر می زدم منطر این قضیه شده بودن . اینش دیگه غیر قابل تحمل بود !
دوباره خوانی نوشته های روان و دلنشینشان پس از بازگشت ، بسیار بسیار به دل چسبید.
قدردان و سپاسگزارم از:
دخترک قهوه فروش که همچنان در نهایت زیبایی و اختصار ، به شیرینی تمام ، تلخ می نویسد .... خارخاسک هفت دنده که هنوز کرکرۀ کنایه را نیم بند نگه داشته .... جوراب های راه راه که روز به روز بهتر و راه راه تر می شوند ... و ایستگاه سراب ، که همچنان واقعیِ واقعی است . قزل آلا هم که هنوز خوش خوراک ترین ماهی دریای وبلاگ نویسی است .
پاینده و برقرار ، شاد و سرفراز باشید .
می خواستم بنویسم به خانه خوشامدید بخاطرم آمد خانه همانجا بود که بودید. به هرحال بازگشتتان به سرزمین وب لاگهای دوست داشتنی مملو از پست و کامنت و نوشته های شیرین باد
پاسخحذفقول می دم دفعه بعد که بری، به برکت رفتن خواهرتون، یک دکل بزرگ واسه نت درست وسط پذیرایی نصب شده باشه. :)
پاسخحذف